Leer hoe je het zelfvertrouwen van jezelf en jouw kind kan vergroten.
Narcistisch misbruik
Ik sta aan de zijlijn. Onbelangrijk en onbestaand. Ik voel me alleen en ontmenselijkt. Ik ben een object dat niet mag voelen en gestraft wordt als het wel voelt. Objecten voelen toch niet?
Ik voldoe niet aan zijn onmogelijke eisen. Hij vindt me lelijk en stom en werpt me in de regen. Nu heb ik een deuk en een kras. Onvolmaaktheden die hem niet toebehoren. Het is allemaal mijn schuld. Had ik maar mooier moeten zijn. Meer glanzen.
Zijn kasten horen perfect te zijn. Hij lacht me uit omdat ik doorweekt ben. Worden kasten die in de regen staan niet nat?
Vandaag laat hij een kop vallen. Honderden porseleinen stukjes op de grond. Ik stond in de weg en ontnam hem licht. Hierdoor zag hij niet en liet hij het kopje vallen.
Boos stapt hij op me af en vervloekt me met zijn wijzende vinger. Ik probeer iets te zeggen, maar kasten praten niet. We kunnen ook niet zien, horen en voelen.
Vloekend plaats hij me op het transportwagentje. Ik ben zichtbaar en mag terug binnen. “Kuis die rotzooi op!” buldert hij. Maar kasten kunnen niet poetsen. Zijn vuist doet mijn raampjes trillen. Ze gaan niet stuk. Gelukkig maar. Er komt volk!
Vlug blinkt hij me op en zet een kader op de kras en een plant voor de deuk.
Ring ! Kom binnen. Hij lacht en ik glans. Nu ben ik zijn perfecte kast.
Emotionele verwaarlozing
Ik voel me ‘vergeten’. Ze leven gewoon en gaan door. Ze zien me niet. Ik ben onzichtbaar!
Ik zie hen wel. Ik denk aan hen, zij niet aan mij. Ik ben een schim. Ik sta hier maar wat, maar hoor nergens bij. Alleen, aan de zijlijn. Ik sta niet in het leven.
Ik mag kijken hoe anderen zorgeloos gelukkig of ongelukkig zijn. Er is niets wat ik daar aan kan veranderen. Ik ben machteloos, krachteloos en onzichtbaar.
Het leven gaat door en ik sta hier maar te kijken. Toe te kijken. Verdwaald, niet weten waar ik behoor of als ik er voor iemand toedoe.
Het is hier eenzaam en grijs. Alles is grijs getint en traag. Het is hier zo koud en alles staat stil.
De andere wereld lijkt zo ver en toch zo dichtbij.
Mensen praten, lachen en genieten van een kopje koffie. Het is er zo kleurig en levendig. Zo intens en genietend.
Ik word vergeten. Niemand ziet me. Wat zou ik graag gezien worden en deel uitmaken van die zorgeloze, vluchtige wereld. Maar ik sta aan de zijlijn. Om één of andere reden blijf ik aan de zijlijn staan. Ik ben vergeten. Niet vermist. Gewoon, vergeten!
Het gratis spel 'emotank' helpt jullie goede voornemens voor een gezonde emotionele ontwikkeling waar te maken.
