Mag ik je vriendelijk vragen even de tijd te nemen om onderstaande teksten te lezen en jezelf af te vragen in welke wereld jij als kind het meest vertoefde? En in welke wereld je denkt dat jouw kind het meest vertoeft?
Voelt hij zich doorgaans alleen of geaccepteerd met zijn verdriet?
ALLEEN
Mistige ogen.
Tranendal.
Konden ze maar stromen,
in iemand armen.
Bemind, vloeiend met de wind.
Stilletjes bevroren
in de kiem gesmoord.
Vloeien mochten ze niet.
Zeker niet over vlezige wangetjes.
Wel achter hoek en kant.
Mijn verdriet.
Geen mens,
die het ziet!
GEACCEPTEERD
Lieverd, je huilt. Het mag. Het is ok.
Kom in mijn armen. Ik neem je vast. Stevig vast.
Het is ok mijn kind. Je wordt bemind.
Laat het er maar uit. Wenen mag. Jij bent ok.
Neen, je bent geen flauwerik of dramaqueen.
Mijn lief kind, die vieze woorden ben je niet.
Dat ben je nooit geweest en zal je ook nooit zijn.
Geloof een ander zijn lelijke woorden niet. Ook al komen ze is van jouw leraar, mama of papa.
Soms zijn ze in pijn en kunnen ze even niet liefdevol zijn.
Mijn lief kind, het heeft niets te maken met jou.
Huil maar en weet dat ik hoe dan ook van je hou.
In welke wereld wil jij jouw kind laten vertoeven?
Ik wens mijn kinderen een omgeving toe waarin hun verdriet geaccepteerd wordt en ze een schouder hebben om op uit te huilen.
Ikzelf was dat kind alleen met mijn verdriet. En jij? In welk wereldje heb jij als kind doorgaans vertoefd?
Wil je meer leren over hoe je jouw kinderen hun verdriet kan accepteren? Volg dan zeker en vast Emotanken op de social media en schrijf je in voor de nieuwsbrief.
