Kan iemand me verduidelijken waarom kinderen niet mogen huilen?

Geef me alsjeblieft één goede reden waarom we onze kinderen zouden belonen als ze niet huilen.
Ik vind hem niet. Ik probeer. Ik draai en keer alles veelvuldig om, maar ik kan geen positieve beweegreden voor het kind vinden. Als ik dieper graaf zou ik denken dat enkel volwassenen er voordeel uithalen.

Als kinderen stoppen met huilen en schreeuwen geraken wij als volwassenen onze spanning kwijt.

Ik geef toe, soms kunnen de decibels verdomd hard binnenkomen. Het gekrijs van kinderen lijkt een automatische lichamelijke reactie van nervositeit teweeg te brengen.
Vele mensen proberen de onrust bij zichzelf kwijt te geraken door het kind zijn gejammer af te keuren en te eisen dat het stopt. Als kers op de taart gaan we kindjes flink noemen en belonen als ze zich gedragen hoe wij het willen.
“Bravo, nu ben je flink. Vandaag heb je niet gehuild.” 

Wij als volwassene zijn verlost van onze onaangename gevoelens, maar wat met het verdriet van het kind?

Waar is het heen? En is het zo, dat als je geen tranen ziet of hoort, ze er niet meer zijn? Willen we onze kinderen wel leren dat het flink is om tranen niet te tonen?
Een kind is niet stout omdat hij huilt of luid schreeuwt. Het kind voelt. Iets wat ons vaak werd afgeleerd. Voelen! Emoties uiten en laten stromen. Het er laten zijn zonder oordeel.
Gevoelens gaan niet weg. Ze maken deel uit van jezelf en van jouw kind.
Besef dat een kind emotioneel nog niet voldoende is ontwikkeld om zelf zijn emoties te kunnen bedaren. Daarvoor heeft hij de hulp van een volwassene nodig. Zo voelt hij dat er altijd van hem gehouden wordt, ook als hij heftige emoties toont.

Een kind dat het merendeel van de tijd niet mag huilen, leert dat tranen wegstoppen gelijk staat aan acceptatie en wenen afwijzing veroorzaakt.

Ieder kind zal alles in het werk stellen om aanvaard te worden door zijn verzorgers. Als acceptatie het onderdrukken van emoties inhoudt, zal het kind leren om zelden tot nooit te huilen in het bijzijn van een volwassene.
Het nadeel is dat deze kinderen vaak opgroeien tot personen die geloven anderen tot last te zijn en hun emoties onderdrukken. Hierdoor ontstaat bij velen een pathologisch gevoel van eenzaamheid: “ik sta alleen met mijn verdriet.” Een diepe pijn die een leven lang aanwezig blijft en onder andere kan leiden tot verslavingen en depressies.
Helaas zullen deze kinderen in hun later leven hoogstwaarschijnlijk veel meer worstelen met intieme relaties dan kinderen die hun emoties vrijelijk mochten uiten.

De woorden van mijn zoontje: “Ja, maar mama jij wordt toch soms ook boos als ik huil.”

Slik. Het kind heeft gelijk. Ik verkondig een boodschap en deel mijn opgedane kennis, maar kan het niet altijd in praktijk brengen. Soms ben ik overprikkeld en heb ik nood aan rust. Hoe graag ik het zou willen, het lukt me niet om steeds die troostende schouder zonder oordeel te zijn.
Maar laten we niet op onze kap zitten. We zijn ook maar mensen. Er zijn momenten dat onze emotank leegstaat door ruzie, drukte of vermoeidheid. Laten we onszelf vergeven en ernaar streven zoveel als mogelijk onze kinderen de ruimte te geven om te huilen. Zodat ze mogen ervaren dat elk aspect van hen de moeite waard is en ze zich als volwassenen  emotioneel veilig mogen voelen in intieme relaties.