Een blanke politieman doodde onlangs een mens met een zwarte huid.

Een niet te vatten daad hoogstwaarschijnlijk gebaseerd op vooroordelen. De trieste gebeurtenis heeft voor veel opschudding gezorgd. Sommigen mensen waren verbijsterd dat deze waanzin nog steeds kon plaatsvinden. Anderen begrepen de daad en keurden ze goed. Wij tegen jij. Samen tegen ongelijkheid. Maar je kan niet samen en tegen zijn. Hoe goed jouw intenties moge zijn, je bent aan het vechten. Verzet houdt verdeeldheid in stand. Jij en wij. Waarom niet wij? Waarom niet samen?

Omdat we geïdentificeerd zijn met de gedachte “Wij zijn juist en jullie zijn fout.”

Oorlogen, moordpartijen, verkrachtingen en huishoudelijk geweld vinden allemaal hun oorsprong in de rotsvaste overtuiging “Ik ben juist en jij bent fout”. Dit denkbeeld zet al eeuwen mensen tegen elkander op.
We rechtvaardigen ons disfunctioneel gedrag door de ander als minder en fout te labelen. We kiezen voor controle over iets wat niet te controleren valt. De ander.

Hoe ontstaat de overtuiging ‘Wij zijn goed en jullie zijn fout?”

In de kindertijd leren de meesten onder ons zich identificeren met hun gedachten en verliezen ze het contact met hun binnenwereld. Vele kinderen mogen niet voelen en moeten flink zijn. Flink is de fantasiewereld van de verzorgers. Het land waarin kinderen zich ten aller tijde gedragen hoe de ouders het willen. Het denkbeeld in hun hoofd waaraan het kind moet voldoen. Net zoals zij waarschijnlijk vroeger aan het denkbeeld van hun ouders moesten voldoen. Generatie op generatie, oorlog op oorlog en moord op moord. De geschiedenis blijft zich herhalen.

Wanneer je leert altijd te doen wat de ander wilt, geraak je verbinding met jezelf kwijt.

Als je niet mag voelen en gebreken tonen, verlies je contact met dat deel wat jouw mens maakt: emoties, verlangens en lichamelijke sensaties. Je hebt geen ankerpunt meer, maar blijft de behoefte hebben om met jezelf en anderen verbinding te maken. Dit ga je oplossen door het ankerpunt in de buitenwereld te plaatsen.
Je verwacht dat de wereld zich gedraagt hoe jij het wilt. Net zoals jij geleerd hebt aan het fantasiebeeld van de volwassenen rondom je te voldoen.

Empathie verdwijnt en controle neemt zijn plaats in.

Je hebt geen waarachtig contact met jezelf en vertoeft in een fantasieland waarin iedere persoon eruitziet en zich gedraagt hoe jij het wilt. Dit gaat natuurlijk niet gebeuren. Er bestaat geen planeet waarin iedereen zich conformeert aan jouw denkbeelden.
Je probeert je te verbinden met iets wat niet bestaat. Het is enkel een gedachte in jouw hoofd. “Hij zou niet moeten…. Zij zou moeten….”
Wanneer de ander zich niet gedraagt naar jouw denkbeelden, word je boos en probeer je de persoon te controleren en te modelleren naar het plaatje in jouw hoofd. Door mensen te willen veranderen en veroordelen moet je niet naar binnen gaan en voelen.

Wanneer je volledig het contact met jouw binnenkant verliest, zal je je gerechtvaardigd voelen de ander verbaal en/of fysiek te straffen.

Als een persoon jouw fantasiewereld verbreekt mag hij beboet worden. Liever dat dan terugkeren naar jouw binnenwereld, naar jouw pijn, jouw verloren deel en jouw emoties.
In de ergste gevallen eindigt deze vlucht van jezelf met moord. In het verleden heeft deze disfunctie zich collectief geuit doordat Hitler zich gerechtvaardigd voelde een deel van de mensheid te elimineren omdat ze niet aan zijn illusoire wereld voldeden. Hij geloofde in valse connecties, sloot zich aan met gelijkgestemden en massamoorden vonden plaats. Als je erop terugkijkt kan je alleen zeggen dat het complete waanzin was.

Bewustzijn kan je niet forceren.

Iemand ziet en hoort wanneer hij klaar is om te zien en te horen. Anderen willen meetrekken naar plaatsen waar ze niet willen zijn, maakt je ongelukkig. Het is niet aan ons om te bepalen wat een ander moet denken, voelen of doen. Ze behoren ons niet toe. Net zoals wij niemand anders toebehoren. Laat ze vrij. Laat jezelf vrij.