Iemand met narcisme lijkt voortdurend in een onbewuste staat te leven.

Deze persoon staat heel ver weg van zijn of haar ware zelf. Het lijkt alsof ze geen contact kunnen maken met hun gevoelens, intuïtie en geen enkele vorm van empathie of oprechte spijt voelen. De elementen die je menselijk maken, lijken verdwenen.

Een narcistische ouder geeft meerdere keren per dag kritiek en dat is nog zacht uitgedrukt.

Deze persoon met narcisme reageert haar kwaadheid af op haar kinderen – geeft het kind het ene na het andere negatieve label, lacht haar kinderen uit en vernedert hen- zij het uit gewoonte, zoals je vraagt om drinken.

Hoe meer de ouder met narcisme het kind kleineert hoe meer plaats er is voor zijn of haar droomkind.

Doordat de persoon met narcisme de kinderen voortdurend afwijst, ontstaat er meer en meer twijfel en schaamte bij de kinderen. Hun ‘ware ik’ wordt voortdurend afgekeurd waardoor de kinderen besluiten dat ze slecht zijn.
Hoe meer schaamtegevoelens, hoe meer de ouder met narcisme de kinderen kan modelleren in zijn of haar fantasiekinderen.
Je kan daarbij denken aan afgerichte pups waarover de persoon met narcisme kan heersen.

Kinderen met een narcistische ouder leren zich voortdurend aan te passen aan het ziektebeeld van de narcist.

Meerdere kinderen van ouders met narcisme worstelen met perfectionisme in de hoop minder of niet meer afgekeurd te worden.  
Daarnaast nemen velen in hun puberteit en later leven hun toevlucht tot eetstoornissen, dwanghandelingen of vluchten ze in drugs en/of alcohol.

Als je bent opgevoed door een persoon met narcisme is de kans heel groot dat je in jouw verdere leven grote stappen moet zetten om te herstellen.

Het is geen eenvoudige weg en daarbij borrelen er vaak gevoelens van wrok omhoog.  
Ja, de ouder met narcisme heeft vele grote fouten gemaakt en een innerlijke ravage nagelaten. Daarbij is hij of zij niet in staat om hier enige vorm van verantwoordelijkheid op te nemen. Dat goedmaakgesprek ga je nooit krijgen. Als je jezelf daaraan vastklampt, blijf je vasthangen aan een valse hoop- die de daaronder liggende pijn en verdriet bedekt.

Je kan veel boosheid voelen.

Misnoegen jegens mensen die wel een warme thuis hebben gekregen, op het Leven, jezelf en jouw ouder. Dat valt te begrijpen en het heeft zijn plaats in het herstelproces. Maar als je verder wilt en gelukkig wilt zijn, moet je binnenlaten dat je andere mensen niet kan veranderen. Je kan jouw naasten niet bewust maken. Wanneer je dat probeert en het je niet lukt, blijf je achter met gevoelens van kwaadheid en machteloosheid.

Houd je je nog vast aan een fantasiebeeld waarin je ouder gaat veranderen in een liefdevolle ouder die je voortdurend aanmoedigt en naar je luistert en je begrijpt?

Laat binnen dat dit met een ouder met narcisme nooit gaat gebeuren. Zij kunnen dit niet. Ze hebben daartoe niet het bewustzijn. Ze zitten vast in hun denken.
Weet wel dat wanneer jij boos blijft om hun onvermogen en nog steeds hoopt op genezing of verandering bij de ouder, jij ook vastzit in jouw denken.

Wanneer je op jouw ouder neerkijkt en wrok voelt, is de kans heel groot dat er nog een fantasiebeeld in je zit.

De kans bestaat dat er nog steeds een innerlijk kind in je zit dat schreeuwt om erkenning. ”Zie mij dan. Zeg dat het gebeurt is. Geef het toe. Bied je verontschuldigingen aan.”
Pas wanneer je compassie voelt voor dat wat er met jou is gebeurd, voor dat wat je niet hebt gekregen en jezelf ziet en jouw pijn erkent en het innerlijke kind troost- kan je doorgroeien naar compassie voor de beperkingen van jouw ouder.

Wanneer je medeleven voelt en de hoop op een beter verleden hebt kunnen loslaten, ben je een groot deel van jouw pijn en onvervulde verlangens overstegen.

Vul jouw emotank die zolang heeft leeg gestaan.

Herken jouw gedachten- zie het kind in je dat hoopt nog ooit te krijgen wat ie nooit gehad heeft. Weet dat er niets van buitenaf bestaat dat deze leegte kan opvullen. Laat dit besef je niet depressief voelen, maar word je eigen liefdevolle ouder- in plaats van boos te blijven op jouw ouder met narcisme.
Zie en erken het kind in je dat nooit erkenning heeft gekregen – jouw kleine ik die zich nooit gehoord en gezien heeft gevoeld. Spreek het toe:

” Je kan dit. Het is oké. Je moet niet langer perfect zijn. Sorry dat het niet gelopen is hoe je had gewenst. Het heeft nooit iets met jou te maken gehad. Jouw ouder had zijn/haar onbewuste gedachtenpatronen op ieder kind geprojecteerd. Jij was onschuldig. Het spijt me dat je dit hebt moeten meemaken. Ik zie je graag.”