Zoals gewoonlijk speelt een programma uit de kindertijd de kop op.

Als je in jouw jeugd geen sterke connectie met jouw ouders hebt kunnen maken, is de kans groot dat je je in jouw later leven vlug afgewezen zult voelen. Alsof je weer die buitenstaander bent – een persoon die er niet bij hoort en anders is.

Onze hersenen proberen zich ieder moment te beschermen tegen pijn.

Wanneer situaties in het nu je doen denken aan de oude kinderpijn van afwijzing en/of eenzaamheid, zullen jouw hersenen alles in het werk stellen om dit oud leed niet opnieuw te moeten voelen.
Hierdoor ga je de ander eerst afwijzen om te voorkomen dat je je opnieuw verlaten voelt. Het spijtige van dit beschermingsmechanisme is dat mensen in het hier en nu vaak niet de intentie hebben om je af te wijzen. Meestal willen ze bij je zijn en een connectie maken.

Maar hoe laat ik mensen binnen als ik diep vanbinnen het gevoel heb dat ik geen liefde waard ben?

Hoe heb je werkelijk lief als je nooit geloofd hebt dat mensen echt bij je willen zijn voor wie je bent? Hoe doe je dat als je je nooit geaccepteerd hebt gevoeld?




Het trauma woekert in je, maar je bent het niet.

Als je deze woorden leest en binnen laat komen is er een aanwezigheid van iets groter. Een observator die de oude pijn van gebrek aan connectie herkent en toestaat er te zijn.
Pijn is er en komt bij tijd en stond naar boven. Maar je ziet de beschermingsmechanismes en de oude film. Jij bent niet jouw afwijzing. Je wordt niet afgewezen. Je wordt omarmd.

Hoe meer jij jezelf liefde en compassie geeft, hoe beter je liefde kan ontvangen en geven.

Maak er geen onbereikbare staat van die je ieder moment van elke dag onder de knie moet hebben. Wees bereid om iedere dag iets meer van jezelf te houden. Jij bent goed zoals je hier en nu bent met jouw imperfecties. En als je een minder moment hebt, sta jezelf die dan toe. Iedere keer als je valt, kan je weer opstaan.

Heb je de ander toch afgewezen om de verlatingspijn niet te moeten voelen?

Wanneer jij anderen beschuldigt en bekritiseert, hebben mensen het recht om afstand van je te nemen. Op dat moment stel je ongezond gedrag en mogen ze zichzelf hiertegen beschermen. Dit wil niet zeggen dat ze niet van je houden of je als hele persoon afwijzen.
Maar alsjeblieft herhaal niet dat oude patroon en ga nu niet op jouw kap geven omdat je niet liefdevoller was. Wijs jezelf niet af omdat jouw hersenen je probeerden te beschermen van oude pijn door de ander te beschuldigen. Dan bewandel je een straat zonder einde.
Het oude mechanisme heeft de regie overgenomen. Wanneer je het herkent, zit jij terug aan het stuur. Hiermee bedoel ik jouw authentieke zelf.
Nu is het aan jou om de verantwoordelijkheid op te nemen, te voelen en jouw verontschuldigingen aan te bieden en weder toenadering te zoeken.