Mensen met codependentie zitten meer in met wat anderen mensen van hen denken dan wat zij van zichzelf vinden.

Het zijn volwassenen die voortdurend goedkeuring in de buitenwereld lijken te zoeken. Diep vanbinnen geloven ze dat als ze goedkeuring van een ander krijgen, ze eindelijk goed genoeg zijn. Hierdoor veranderen ze als het ware in een kameleon die zich voortdurend aanpast aan de wensen en behoeftes van een ander.

Ze presenteren naar de buitenwereld een perfect plaatje en nemen de rol van ‘het ideale kind’, ‘de ideale partner’ en ‘de perfecte werknemer’ op zich.

Vele volwassenen identificeren zich met de rol van de ‘verzorger’ en kunnen in hun later leven een beroep uitoefenen in de hulpverleningssector.
Hun hoofdfocus ligt bij de ander. Hoe voelt de ander zich? Wat wilt de ander? Hoe kan ik de ander helpen? Wat denkt de ander over mij? Ze stellen zichzelf zelden de vraag: ‘Hoe voel ik me? of ‘Wat wil ik? of ‘Wat heb ik nodig?’

Ze onderdrukken hun gevoelens en worden sterspelers in het doen alsof.

Doordat ze hun eigen emoties en behoeftes zo vaak onderdrukken en voor zichzelf houden, zijn ze gevoelig voor depressies. Diep in hen zitten vaak diepgewortelde overtuigingen dat ze er niet toe doen en geen waarachtige liefde waard zijn.

Aan de oorsprong van deze bovengenoemde gedragingen ligt een diepgewortelde angst om alleen gelaten te worden.

Om deze angst in te tomen gaan mensen met co-dependentie hun conformeren en zorg dragen voor anderen.  Met als gevolg dat ze hun behoeftes achterop stellen en zelden aan zelfzorg doen. Daarenboven zijn velen geneigd om enerzijds relaties aan te gaan met mensen die veel nemen en/of dysfunctioneel gedrag stellen. Denk hierbij aan personen met narcisme of een verslaving- of anderzijds relaties aan te gaan met partners die net als hen codependent zijn.