Ik ben ik.

Mag ik mezelf zijn?  Neen, niet dat ideaalplaatje in jullie hoofd. Gewoon lekker mezelf. Neen, ook niet die sterspeler op het veld. Mezelf. Hoor je me?
Mag ik stoppen met mijn ‘ikje’ te verbergen en zijn wie ik ben.
Ja, ik lijk op mama en ik gelijk op papa, maar ik ben geen kopie van jullie. Ik ben ik. Mezelf.

Geen paradepaardje of bezit.

Ik voel. Mag ik voelen? Maakt het jullie uit hoe ik me vanbinnen voel?
Mag ik eruit zien hoe ik wil? Geen kunstwerk, niets om mee te pronken. Blij en op mijn gemak. Gewoon wie ik ben. Mijn eigen unieke zelf.

Perfectionisme, nee dank u.

Soms duw ik mijn ‘ikje’ in een doos en probeer een ideaalbeeld of titelhouder te zijn. Ik lach, zet me in, probeer geen fouten te maken en streef ernaar meer en beter als anderen te zijn. Op deze momenten ben ik niet langer mezelf. Ik voel me dan niet langer goed genoeg. Ik verloor ik.

Dus mama, papa, mag ik gewoon ik zijn?