Binnen-of buitenkant? 

Wanneer ouders langdurig hun aandacht voornamelijk leggen op de buitenkant van het kind (uiterlijk, schoolprestaties en hobby’s) en weinig tot geen aandacht besteden aan de binnenkant (zoals emoties, eigen belevingen en wensen) is er een grote kans dat er bij het kind een onzichtbaarheidswonde ontstaat.
Gevoelens en belevingen zijn een onderdeel van het kind. Als je deze negeert of over het hoofd ziet, ontken je een deel van jouw kind. Wanneer dit jarenlang gebeurt, is het bijna onvermijdelijk dat er een diep gevoel van eenzaamheid in het kind ontstaat: de onzichtbaarheidswonde. Dit gevoel van eenzaamheid kan een leven lang vanbinnen blijven woelen en vormt de kern van vele problemen in zijn volwassen leven.
Deze kinderen groeien op tot volwassenen die blijven streven naar goedkeuring van de buitenwereld en emoties verdoven door onder andere ontkenning, depressies en verslavingen. Sommigen zullen overmatig werken en weinig tot niet stilstaan met wat hun passies en dromen zijn. Net zoals hun ouders hun emoties negeerden, doen zij door bovenstaande gedragingen hetzelfde. 
Deze disfunctionele gedragingen zijn vluchtwegen met als doel de kernpijn van emotionele verwaarlozing niet te moeten voelen: een gevoel van leegte en eenzaamheid. 

Aan de kant

Ik voel me ‘vergeten’. Ze leven gewoon en gaan door.
Ze zien me niet. Ik ben onzichtbaar!Ik zie hen wel. Ik denk aan hen, zij niet aan mij.
Ik ben een schim. Ik sta hier maar wat, maar hoor nergens bij.
Alleen, aan de zijlijn. Ik sta niet in het leven.

Ik mag kijken hoe anderen zorgeloos gelukkig of ongelukkig zijn. Er is niets wat ik daar aan kan veranderen. Ik ben machteloos, krachteloos en onzichtbaar.
Het leven gaat door en ik sta hier maar te kijken. Toe te kijken.
Verdwaald, niet weten waar ik behoor of als ik er voor iemand toedoe. Het is hier eenzaam en grijs. Alles is grijs getint en traag. Het is hier zo koud en alles staat stil.
De andere wereld lijkt zo ver en toch zo dichtbij.
Mensen praten, lachen en genieten van een kopje koffie. Het is er zo kleurig en levendig. Zo intens en genietend.

Ik word vergeten. Niemand ziet me.
Wat zou ik graag gezien worden en deel uitmaken van die zorgeloze, vluchtige wereld. Maar ik sta aan de zijlijn. Om één of andere reden blijf ik aan de zijlijn staan. Ik ben vergeten. Niet vermist. Gewoon, vergeten!