We snappen dat overlevenden van aanslagen emotionele triggers hebben.

Het is verstaanbaar dat iemand die een explosie op de luchthaven heeft meegemaakt, niet meer wilt vliegen. Hij heeft mensen zien sterven, bloedplassen op de grond zien liggen en kinderen luidkeels horen schreien. We begrijpen dat deze persoon twee jaar na de feiten deze beelden voor zich ziet als hij een plotse knal hoort of een verbrand luchtje ruikt.

Mensen die in hun jeugd emotioneel verwaarloosd en/of misbruikt zijn geweest hebben net zoals overlevenden van aanslagen last van PTSD.

Wanneer een kind zich na zijn geboorte niet veilig kan hechten aan zijn verzorgers ontstaat er een trauma. Een hechtingstrauma waarin het kind zich alleen op de wereld voelt. Het staat aan de zijlijn toe te kijken en hoort nergens bij. Het kind voelt zich onzichtbaar en heeft het gevoel dat het er niet toe doet. Eenzaamheid en leegte vullen zijn binnenwereld.
Deze oude pijn blijft aanwezig. Soms staat het op de voorgrond en zo nu en dan op de achtergrond. Wanneer de oude pijn zich op de achtergrond begeeft, kunnen deze mensen een ‘normaal’ leven leiden en verschillende momenten van gelukzaligheid ervaren. 

De kernangst om zich opnieuw zo eenzaam te voelen als in hun kindertijd blijft echter aanwezig en wordt door externe factoren naar boven gehaald.

Enkele oorzaken die de kernangst naar de voorgrond kunnen brengen zijn: er onverzorgd uitzien, naast een groepje lachende mensen staan, een partner hebben die bitter weinig vertelt of het zien van succes bij een ander. Deze triggers kunnen een enorm verdriet, kwaadheid of onzekerheid veroorzaken bij de persoon waarbij in de kindertijd niet aan de emotionele behoeftes is voldaan. 
Je vraagt je misschien af hoe het kan dat deze kleine gebeurtenissen zulke heftige emoties veroorzaken?
Dit komt doordat het lichaam en het onbewuste brein deze triggers linkt aan eenzaamheid uit de kindertijd. Het verstand is deze pijn vergeten, maar het lichaam niet. De oude pijn zit nog steeds opgeslagen in het lijf en komt naar boven als deze personen worden geconfronteerd met dingen die hen aan het oude zeer doen herinneren.  Laat het me nader toelichten:
Een onverzorgd uiterlijk kan leiden tot afkeuring van mensen en ervoor zorgen dat de individu naast de groep staat en zich net als vroeger alleen voelt. Bij het groepje lachende mensen, ziet de persoon een connectie, die hij bij zijn verzorgers niet heeft gekend en voelt hij zich wederom op zijn ongemak en alleen. De partner die weinig praat, wakkert onwetend het gevoel op dat hij er niet toedoet. Net zoals hij er vroeger voor zijn ouders niet leek toe te doen. Het zien van succes bij een ander doet hem herinneren aan wat voor een grijze muis hij is en hoe niemand hem opmerkt, terwijl de ander uitblinkt.
De onzichtbaarheidswonde wordt wederom geraakt. In al deze situaties is er één gemeenschappelijke factor: de angst om zich opnieuw eenzaam te voelen. 

Het lichaam maakt geen onderscheid tussen angst voor eenzaamheid en angst voor aanslagen!

Mensen die in hun kindertijd geen liefde en warmte hebben ontvangen en geen tot weinig ruimte kregen voor hun emoties, hebben net als mensen die ernstige vormen van geweld hebben ervaren last van PTSD.
Er is echter één verschil tussen deze twee groepen: het ene trauma is gekend en zichtbaar bij het grote publiek en het andere trauma is ongekend bij het merendeel van de bevolking.

De volwassenen die in hun kindertijd essentiële bouwstenen van liefde hebben gemist lijden net zoals in hun kindertijd onzichtbaar en in stilte.
Laat dat nu zijn waarmee ik met deze blog verandering in wil brengen. Het is tijd dat emotionele verwaarlozing bespreekbaar wordt en de mensen zich bewust worden van het psychisch leed dat deze vergeten groep vaak een heel leven met zich meedragen.