Als ik toveren kon, was er geen geweld meer.

Ik draai en zwaai mijn stokje met lichte cirkelbewegingen in het rond. Mistige kringen met flikkerende sterretjes lichten op. PATS! 
Al het leed, kindergeweld en misbruik is gestopt.
Mijn kinderen zullen nooit in aanraking komen met volwassenen met slechte bedoelingen.
Ik glimlach en denk: “We zijn allen gelukkig en ongedeerd”.

Maar opeens verandert mijn stokje in een sokje. Een onflatterende kous die stinkt naar kinderarbeid, misbruik, verkrachtingen en verbaal geweld. Ik voel me overdonderd en verdrietig. Hoe kan dat nu? Zoveel kinderen en volwassenen met een psychische aandoening, zelfmoordpogingen en suïcides.

Waar is mijn stokje om iedereen te helen?

Maar toverstokjes maken me verdomd krachteloos. Dus, ik werp mijn stinkend sokje in de wasmachine. Het draait rond in schuimend sop.
Ik kijk en vraag: “Help mij te geloven dat ik sterk genoeg ben om te leven in een wereld waar mensen mij, elkaar en zichzelf pijn doen”.
De wasmachine zwiert op volle toeren en ik voel een kracht: onbewuste gedragingen horen niet bij mij.

Een deuntje weerklinkt. Het sokje is gewassen. Het ruikt lekker fris. Ik kan kiezen om positief te denken in een wereld met agressie.
Geen toverstokjes voor mij. Ik trek mijn frisgewassen kous over mijn tenen. Ik ben sterk genoeg om te leven in een wereld waar mensen mij, elkander en zichzelf pijn doen. We doen allen ons best met het level van bewustzijn dat we hebben.
PATS!