Hoe voel ik me vandaag?
Ik betrap me er soms op dat ik mezelf deze vraag weinig stel. En jij? Sta jij in de drukte van het leven regelmatig stil met hoe jij je vanbinnen voelt? Ik vergeet mezelf weleens. De kinderen maken me wakker, ik ontbijt en voordat ik het goed en wel besef lijkt de dag een loopje met me te nemen. Plannen worden gemaakt en ik ga op in alles wat er op me afkomt. Herkenbaar?
Soms ben ik zo op die buitenwereld gefocust.
De wensen van mijn kinderen, partner, werkgever en vrienden krijgen voorrang op de mijne.
Als dat nog niet genoeg is, slaag ik er steeds in een extra taak te verzinnen. Soms wil ik zoveel en neig ik mijn binnenkant te vergeten.
Ik weet nochtans wat de gevolgen kunnen zijn.
Ik herinner me hoe er vroeger geen aandacht aan mijn binnenste werd besteed. Niemand die me vroeg hoe het met me ging of hoe ik me voelde. Met als gevolg dat ik me leerde te focussen op de buitenwereld. Mijn gevoelswereld werd begraven.
Het leidde tot een obsessie met mijn uiterlijk en tal van andere problemen. Ik was als puber en jongvolwassene heel onzeker en probeerde me beter te doen voelen door goedkeuring van anderen te krijgen.
Kon ik nu weten dat de opinies van anderen mijn emotank niet konden vullen?
Neen, ik had geen enkel benul van mijn binnenwereld. Dat was onbelangrijk. Het enige wat telde was wat andere mensen van mij dachten. Ik wilde door iedereen goedgekeurd en mooi gevonden worden. Dat deed toch iedereen. Niet?
Ik deed me stoer voor en negeerde mijn gevoelens. Ik was me in geen enkel opzicht bewust van de ravage in mijn binnenwereld. Daarentegen merkte ik wel op dat ik soms last had van heftige gemoedsveranderingen en jaloezie. Niet meer, niet minder.
Hoe hard ik ook probeerde, het lukte me niet mijn gevoelswereld te onderdrukken
Op mijn eenentwintigste begon mijn lichaam te protesteren. Mijn nek en schouders zaten volledig vast en geen enkele pil of reguliere behandeling kon hier verandering in brengen. Na enkele weken stond ik open voor alles wat me van mijn pijn kon verlossen en liet ik een shiatsumassage uitvoeren. Tijdens die massage kwam ik voor het eerst in contact met dat kleine meisje in mij. Ik zag een kindje in het donker dat niet kon stoppen met huilen: mijn jongere ‘ik’. Het eerste moment dat mijn binnenkant ‘mijn emotank’ van zich liet horen.
Vanaf dat moment besefte ik dat het binnenin niet zo goed met me was gesteld en ik vaak negatieve gedachten had.
Modder waar vele jaren later heel wat moois is uitgebloeid.
Iets van dat moois is het spel ‘Emotank’.
Het spel is gebaseerd op het boek de vijf talen van de liefde voor kinderen. Emotank helpt jullie om op een speelse manier oog te hebben voor jullie binnenkant. Jullie emotank!
Ik wil niet dat ‘Emotank’ een spel is waarbij ouders het gevoel hebben dat ze weer aan iets moeten voldoen.
In deze maatschappij leggen we onszelf al genoeg druk op.
Speel niet omdat het moet. Doe het omdat het jezelf en jouw geliefden blij maakt. Speel om stil te staan waarvan jij en jouw gezinsleden blij worden. Breng het spel tot leven om leuke herinneringen te creëren. Als je door het spelen van ‘Emotank’ één keer meer hebt kunnen lachen is het toch al meer dan de moeite waard. Niet?
Ps: denk vandaag aan jullie emotank en stel jezelf de vraag “Hoe voel ik me hier en nu?”
Laat die emotanks maar lekker vollopen.
Kathleen Hendrikx
